شهید فریبرز ا.. بخش پور زارع

در رثای عروج ذبیح الله

زندگینامه:
شهید ذبیح ا... عاصی زاده در سال 1340 هجری شمسی در خانواده ای مذهبی و متدین در شهرستان اردکان دیده به جهان گشود. مادر مرحومه شهید می گفت: همواره آرزو داشتم فرزندم همچون مولایش ابوالفضل العباس باش و فضایل بارز و برجسته ی آن حضرت چون شجاعت و ایثار و فداکاری داشته باشد و به همین خاطر ایشان را عباس صدا می زدم و سرانجام این چنین شد.

پدر آن شهید گرانقدر که نام فرزندش ذبیح ا... گذاشته بود نیز به مقصودش رسید و فرزند رشیدش در راه خدا به فیض عظیم شهادت نائل شد . پس از طی دوران تحصیل در دبستان و راهنمایی در سال 1359 موفق به اخذ دیپلم در رشته اتومکانیک از هنرستان شهید مطهری اردکان شد.

به دنبال پیروزی انقلاب و آغاز جنگ تحمیلی به عضویت سپاه در آمد و در سال 1360 عازم جبهه های نبرد حق علیه باطل شد. شهید عاصی زاده در سال 1362 ازدواج کرد . حاصل این زندگی مشترک که بیش از چهار ماه طول نکشید تنها فرزند پسر او به نام عباس است که پس از شهادت پدر دیده به جهان گشود.

سردار سرافراز اسلام شهید ذبیح ا... عاصی زاده سرانجام در سال 1362 هجری شمسی در حالیکه فرماندهی تیپ پیروز الغدیر یزد را به عهده داشت قبل از عملیات والفجر4 هنگام رفتن به آن منطقه جهت بررسی و بردن مهمات و همچنین توجیه طرح عملیاتی در تاریخ 21/7/62 بر اثر اصابت ترکش گلوله توپ به خودرو وی بهمراه یکی دیگر از برادران همرزمش در منطقه بانه به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

گزیده وصیت نامه سردار شهید عاصی زاده

هم اکنون در میعادگاه عشق و شهادت در حجله گاه خون ، عروس سرخ شهادت را در بر می گیرم و به دنبال خط سرخی که از لابه لای گونی های سنگرم و از بیابانهای تفتیده خوزستان گذشته می روم تا به کاروان شهدا که آرام آرام به سوی تجلی گاه حق در حرکت است بپیوندم .

حافظ ولایت فقیه باشید و امام و رهبر مان را همچون نگین انگشتر در میان خود نگهدارید تمام مشکلات مملکت را بدون سر و صدا حل کنیدو بگذارید این قلب امت لحظه ای درد نگیرد .

سفارش دوم این است که ملت ما الان باید خود را بسازند تا فرد فرد این مملکت یک مربی باشند و اول از خودمان شروع کنیم تا فردا بتوانیم برای صدور انقلابمان و زنده کردن اسلام در کشورهای عربی در حال خواب ، مربی و ناجی داشته باشیم.

سفارش بعدی این است که موقعی که سلاحهای ما به زمین افتاد برای برداشتنش از همدیگر سبقت بگیرید و نگذارید خون شهیدان ما بخشکد و باید هرچه سریعتر و با سرعت عمل بیشتر راهشان را ادامه دهید ، راه همان راه حسین است . هدف اسلام است و مقصد کربلا و سپس قدس عزیز است.

نویسنده » شهید فریبرز ا.. بخش پور زارع » ساعت 12:35 عصر روز جمعه 92 اسفند 23

نظرات شما ()

جنبش سایبری منع کشتار مسلمانان آفریقا

قرارگاه سایبری رسام آغاز کرد و بنده و جبهه وبلاگی غدیر حمایت میکنیم

بسمه تعالی

سکوت در برابر نسل‌ کشی مسلمان آفریقا تا کی؟

درپی تداوم نسل کشی مسلمانان در آفریقای مرکزی، اهالی مسلمان ساکن روستاهای شهر بانگی پایتخت این کشور تا شعاع 300 کیلومتری به سمت کشور چاد فرار کرده اند اما در طول مسیر نیز هدف حمله شبه نظامیان مسیحی قرار دارند.

تصاویر دردناک کشتار مسلمانان مظلوم، بی‌دفاع و غریب قاره آفریقا، به قدری جانسوز و جانکاه است که انسان جسارت آن را می‌یابد که فریاد "وامحمدا"، "واعلیا" و اسلاما سر دهد. ما این ضایعه جانسوز و جانگداز را به حضرت ولی عصر(عج) تسلیت عرض می‌کنیم.

جنبش سایبری منع کشتار مسلمانان آفریقا (18+)/ رسام

ادامه مطلب...

نویسنده » شهید فریبرز ا.. بخش پور زارع » ساعت 1:5 صبح روز یکشنبه 92 اسفند 11

نظرات شما ()

گردان \ذهیر \ ورویارویی با 900 تانک مدرن?

در بخشی از خاطرات آزاده اسیر حمید عیوضیان آمده است:

12/2/65: جاده منتهی به خط مقدم؛ مقر جهادسازندگی

سفر شبانه قدری طولانی شد. سرم را روی صندلی گذاشتم و به خواب رفتم. در یک تکان شدید اتوبوس چشم هایم راباز کردم. نزدیک صبح بود. برای نماز توقف کردیم. بعداز نماز مجدداً اتوبوس ها به حرکت خودادامه دادند. کم کم به منطقه ی عملیاتی نزدیک می شدیم. بعد از گذشتن از یک دژبانی، وارد مقر جهاد سازندگی شدیم.

توقف ما در مقر جهادسازندگی تا ساعت 4 بعدازظهر ادامه داشت. از فرصت استفاده کردیم و با استفاده از حمام های مقر در جهادسازندگی، خود را شستیم و غسل شهادت نمودیم.

ساعت از 4 بعدازظهر می گذشت که مجدداً سوار اتوبوس ها شدیم و حرکت کردیم. با یکی از بچه ها که کنارم نشسته بود، مشغول گفتگو شد. نمی دانم چرا صحبت مان به اسرا و وضعیت آنها در عراق کشیده شد. او در مقابل سؤالات من، توضیحات مفصلی داد که برایم جالب بود. بعداز صحبت های او، دائم در فکر اسرا بودم و وضعیتی که در آن به سر می بردند.

به سه راهی «فکه» رسیدیم. اتوبوس ها ایستادند؛ پیاده شدیم و در ستون های منظم به راه افتادیم. همه در سکوت حرکت کردیم. اینجا رزمگاه بود. همان جایی که ما مشتقانه به سویش شتافته بودیم. زمزمه ی دعاها گوشم را پر کرده بود. همه در یک حالت روحانی با خدای خود راز و نیاز می کردیم. هوا تاریک شده بود و به وضوح آتش تیر بارها و توپخانه ی دشمن دیده می شد.

از موقعیت مان خبر داشتیم: روبروی مان پر از نیروهای دشمن بود، با بیش از 900 تانک مدرن. وظیفه ما انهدام نیروهای دشمن بود؛ آن هم توسط یک گردان: گردان «زهیر».

به منطقه ی دشمن رسیدیم. سر راه مان چند کمین وجود داشت که می بایست بدون درگیری از آنها می گذشتیم. هر چند دقیقه یک بار منوری اطراف مان را روشن می کرد و ما مجبور می شدیم برای استتار بر روی زمین بنشینیم. صدای تیربارهای دشمن و توپخانه ی آنها، سکوت دشت راهر چند لحظه بر هم زد.

نیمی از راه راطی کردیم و موفق شدیم کمین های دشمن را بدون درگیری پشت سر بگذاریم. هنوز مقداری از راه مانده بود که به محوطه ی پوشیده از انواع سیم های خاردار رسیدیم.

دل توی دلم نبود. دلهره و اشتیاق دیوانه ام کرده بود. یکی از بچه ها مسوؤل باز کردن معبر بود، با جدیت کار می کرد. زمان به کندی می گذشت. در همین هنگام، مسوؤل باز کردن معبر، ناگهان پایش به یک تله گیر کرد و مین منوری روشن شد. آه از نهادمان برآمد. بر اثر انفجار مین منور، محوطه مثل روز روشن شد، به دنبال آن آتش سنگین تیربارها به سمت ما باریدن گرفت. در همان ابتدا چند نفراز بچه ها شهید شدند. لحظه ی عجیبی بود. اصلاً پیش بینی چنین وضعی را نکرده بودیم. هر لحظه آتش دشمن سنگین تر می شد و قدرت فکر کردن رااز ما سلب می نمود.

نه راه پیش داشتیم و نه می خواستیم به عقب برگردیم. تانک های دشمن به حرکت درآمده و خط حسابی شلوغ شده بود. فرمانده گروهان دستور حرکت به جلو را داد. با سرعت همراه با چند نفر دیگر، از موانع عبور کردیم برای انهدام تانک های دشمن در دشت متفرق شدیم.

گلوله ای در آرپی جی گذاشتم و سینه خیز به طرف تانک دشمن حرکت کردم. هر چند دقیقه، خمپاره ای در نزدیکی ام منفجر می شد. به هر جا نگاه کردم آتش بود و انفجار. از بچه ها خبر نداشتم. و این موضوع نگرانم می کرد. توکل به خدا کردم و راهم را ادامه دادم. حالا می توانستم تانک های دشمن را به وضوح ببینم. آرپی جی را بر شانه ام استوار کردم و به نزدیک ترین تانک دشمن نشانه گرفتم. گلوله به تانک اصابت نکرد، اما موضع من شناسایی شد و در یک لحظه آتش سنگین دشمن به طرفم باریدن گرفت.

به سرعت از آنجا دور شدم و برای در امان ماندن از گلوله ها و ترکش ها به فکر کندن سنگر انفرادی افتادم. زود سر نیزه ام را درآورده و مشغول کندن زمین شدم. کار خوب پیش می رفت. صدای انفجار یک لحظه هم قطع نمی شد. در دل دعا می کردم و با جدیت مشغول کندن زمین بودم. ناگهان خمپاره ای کنارم منفجر شد. تا آمدم بجنبم و روی زمین دراز بکشم، سوزشی در بازویم احساس کردم. ترکش به بازویم اصابت کرده بود و خون از آنجا به شدت بیرون می زد. چون بدنم گرم بود درد چندانی احساس نمی کردم. با عجله مشغول کندن سنگر شدم و خیلی زود آن را تمام کردم. وقتی توی سنگر رفتم، بازویم را با باندی بستم تا جلو خونریزی را بگیرم. تازه یادم آمد که تنهایم و غریب.

نویسنده » شهید فریبرز ا.. بخش پور زارع » ساعت 10:9 صبح روز پنج شنبه 92 اسفند 8

نظرات شما ()