کار خدا بود.

بسم رب الشهداء و الصدیقین

مـیلاد با سعـادت دخت نبـوت، ام امامت، پاره تن رسول خدا(ص)، زوجه امیـرالمؤمنیـن علیّ (ع) وامّ ابیهاءحضرت فاطـمة الزهـراء (س)و همچنین سالروز ولادت حضرت امام خمینی(ره) بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران و آزادسازی خرمشهر را گرامی می‌داریم.

شب عملیات بیت المقدس مرحله سوم آزادسازی خرمشهر بود. حرکت کردیم و ساعت 6صبح رسیدیم کنار اروند رود.سر دو نارنجکی که در جیب فانسقه ام داشتم براثر سینه خیز رفتن باز شد ه بود و به هیچ چیز جز جیب ، بند نبود. کار خدا بود که با آن همه جست و خیز منفجر نشده بودند. آمدیم اسرا را به عقب ببریم از ترس هر چه داشتند از ساعت و پول و سایر اشیاء به بچه ها میدادنداما بچه ها قبول نمی کردند.دیدنی ترین صحنه وقتی بود که یکی از برادران اسرا را به ستون یک به صف کرد و خودش جلو ایستاد و بدو -رو داد.او می گفت الله واحد و آنها جواب میدادند:‌خمینی قائد.

راوی:‌حسن خورشیدی لشگر 33المهدی

یاعلی

شهید-عکس شهید-سوم خرداد-روز آزاد سازی خرمشهر-روز مقاومت

 آیا صاحب این عکس را می­شناسید؟

خوب دقت کنید.

او را می­شناسید؟

بی شک بارها و بارها عکس او را بردیوارهای شهر، یا وبلاگهای دفاع مقدس، یا در سمینارها و جلسات مربوط به دفاع مقدس دیده­اید.

حال بگویید: از دیدن این نگاه پر جذبه، چه احساسی در شما بوجود می­آید؟ او را نماد چه می­دانید؟

شهامت؟

اقتدار؟

ایستادگی؟

صبر؟

شجاعت؟

بی باکی؟

شهادت؟

...

آری من نیز همه این نمادها را در تصویر پر صلابت او دیدم.

من نیز تصور داشتم که او شهیدی از تبار عاشقان بوده در دوران دفاع مقدس، بهشت را با بها و بی بهانه خریده و از رنج بودن در زندان دنیا رها شده است.

اما نه؛ اینگونه نبود.

او از حادثه جنگ رهایی یافته، با تنی زخمی زندگی پس از جنگ را نیز چشیده و سالها زنده مانده و در حوالی شهر مقدس مشهد، در روستایی کوچک زندگی کرده است.

او در طول این سالها بصورت ناشناس و در گمنامی تمام، در اوج فقر، با انبوه درد، در کنار ما زیسته و ما در حالی که عکسش را در جای جای شهر می­چسباندیم و به صلابتش فخر می­فروختیم، از روح بلند او بی خبر بودیم.

از شما می­پرسم آیا از صاحب این تصویر پر صلابت که نشان افتخار شما در مجالس و کنگره­ها و سمینارها و مناسبتهای جنگی است خبری دارید؟

من خبری غم انگیز دارم.

او سالها در درد شیمیایی سوخته و دم بر نیاورده. نحیف و لاغر و بیمار و دردمند شده و آخ نگفته است. بارها از او خواسته­اند که برای گرفتن حق سالها جنگیدن و شیمیایی شدنش به بنیاد برود، اما پاسخ دندان شکن او چنین بوده:

"چه حقی؟ مگر من برای حقوق خودم به جنگ در راه خدا رفته­ام؟ حق من همین درد است. همین رنج. همین چکه چکه آب شدن."

مرد با صلابت جنگ در درد شیمیایی بیادگار از سالها حضورش در میدانهای جنگ ذره ذره چکید و آب شد و چون قطره­ای زلال در دل خاک فرو رفت و ما هنوز هم پس از گذشت سالها از مرگ با عزتش از او غافل مانده­ایم. تنها عکس او را چون سند افتخاری بر هر کوی و برزن و در جای جای شهر می­زنیم، بی آنکه از صاحب تصویرخبری بجوییم.

او به واقع شهید گمنام است. مردی که بر قبرش واژه شهید ننوشته­اند،  اما خدا می­داند که شهید است.

زیارتگاه او در روستای گجوان مشهد است. همین امروز سری به آنجا بزنید.

مجروح خجالتی