گویند که حاج احمد متوسلیان در مقابل جسم در خون طپیده او زانوی اد

( ملیت: ایرانی  قرن:15)

فرمانده سپاه پاسداران انقلاب اسلامی «پاوه»
«شهید غلامرضا قربانی مطلق» در سال 1332 در محله «امیر اتابک»در« تهران» دیده به جهان گشود و سر نوشت چنین رقم خورد که تنها فرزند خانواده باشد .از او پسری به نام «حسن» به یادگار مانده به اضافه همین چند خط ،به همراه چند قطعه عکس و یک نوار سخنرانی .تمام تلاش و جستجو برای یافتن چیزی بیش از این ها نا کام ماند .برای نویسنده این سطور شهید «مطلق» از آن رو مورد توجه و در یاد ماندنی است که حاج «احمد متوسلیان »در مقابل جسم در خون طپیده او زانوی ادب بر زمین نهاد و چون ابر بهاری ،زاز زار گریست «.حیدر» رزمندگان ،تعلق خاطر عجیبی به دو تن از رزمندگان داشت ،یکی همین غلامرضا مطلق ،و دیگری محمد توسلی . زاری و ناله حاج احمد را تنها در کنار پیکر این دو تن دیده اند و بس .یک نکته قابل توجه دیگر نیز وجود دارد ،توجه کنید :
«احمدمتوسلیان» و «غلامرضا» از بدو آشنایی ،دوشا دوش یکدیگر در تمامی صحنه های مقابله با ضد انقلاب حضور داشتند در پی آزاد سازی شهرستان« پاوه» در دی ماه 1358 حاج« احمد» که سرپرستی فاتحان شهر را بر عهده داشت به جای اینکه خود فرماندهی سپاه شهر را به دست گیرد این مسئولیت را بر دوش «غلامرضا قربانی مطلق» نهاد و حکم فرماندهی سپاه« پاوه »به نام این جوان قد بلند و خوش مشرب ،که ریش انبوه و سیاه و موهای مجعدش جذابیت خاصی به او می بخشید ،صادر شد و حاج« احمد» فرماندهی عملیات سپاه «پاوه» را پذیرفت .با توجه به شناختی که طی تحقیقاتم از وسواس و دقت فوق العاده احمد در انتخاب افراد جهت واگذار نمودن مسئولیت پیدا کرده ام .این عمل او نشان دهنده اعتقاد و اطمینان وافر آن عزیز به توانایی و مدیریت شهید «مطلق» است .به هر حال ،عروج زود هنگام« غلامرضا» این فرصت را به حاج «احمد» نداد تا نتیجه نهایی سرمایه گذاری خود را ببیند .یقین دارم که اگر شهادت زود هنگام در تقدیر این فرمانده همیشه خندان رقم نمی خورد ،به یقین یکی از سرداران کلیدی دفاع مقدس می توانست باشد. پرچمداری که چه بسا نامش همردیف «همت» و «موحد دانش» و «زین الدین» برده می شد .زمانی که او فرماندهی سپاه یک شهر مهم را بر عهده داشت ،قالب عزیزانی که بعدا پرچمداران نام آور سپاه اسلام شدند نیروهای ساده و گمنام بودند .
در فروردین 1358 ،پس از یک دوره فشرده آموزشی در محل کاخ سعد آباد ؛«غلامرضا» به سپاه منطقه 6 واقع در خیابان خردمند اعزام شد .در همان جا بود که با هر دو همرزم جدا ناشدنی خود آشنا شد ؛«احمد متوسلیان» و «محمد توسلی» ،و از آن پس تا اعزام به کردستان ،در« بانه» ،«بوکان» و «سنندج» و سر انجام در پاوه دوشا دوش یکدیگر ،به ستیز با ضد انقلاب پرداختند .
صبح روز چهارم اردیبهشت ماه سال 1359 که «غلامرضا» و« علی شهبازی» جلوی مقر سپاه مشغول صحبت بودند ،سفیر مرگبار خمپاره 120 و پس از آن صدای مهیب چند انفجار شهر را به لرزه در آورد .«غلامرضا» و« علی» هر دو میان غبار و دود ناشی از انفجار گم شدند و زمانی که خودمان را با لای سر آنها رساندیم ،تنها «علی» بود که ناله می کرد .«غلامرضا» خاموش و غرق در خون افتاده بر پشت ،روی خاک دراز کشیده بود . یکی از پاهایش به طور کامل از زیر کمر قطع شده و سینه و پهلویش ،مشبک شده یود .فریاد یا حسین فضای پادگان را پر کرد هر کس سر در گریبان خود گرفته بود و ناله می کرد .زمانی مهع احمد از ماجرا با خبر شد به زحمت خودش را کنترل کرد . سر انجام با رسیدن به با لا ی سر جنازه ،بغضش ترکید . نشست و آرام و بی صدا ،اشک ریخت .پیکر در هم کوفته «غلامرضا» را در پاوه غسل دادند و برادر« احمد» شب همه شب را تا خروسخوان صبح در کنارش ماند و در خلوت خود تلخ گریست .«غلامرضا »اکنون در بهشت زهرا آرام گرفته ونظاره گر رفتار ماست.دربهشت زهرا (س) – قطعه 24 ،ردیف 31 ،شماره

آقای قندی نمکی!

کمتر کسی می داند که سیدرضا میرکریمیِ کارگردان، از هفده سالگی وارد جنگ شده و در عملیات مسلم بن عقیل در منطقه سومار بهیار بوده؛ او بعدها هم به عنوان رزمنده در عملیات‌های مختلف به جبهه رفته و روایت جالب زیر خاطره نخستین تجربه امدادگری اوست.

نماز که تمام شد به جای تقبل‌الله گفت: من هم می‌آم. ترسیدم دیرتر بگویم، تصمیمم عوض شود. مصطفی انگار جبهه ملک باباش باشد، گفت: نمی‌شه. محمدرضا گفت: چرا نمی‌شه، این‌طوری همه با همیم. مصطفی ول‌ کن نبود: این، آموزش ندیده.

هم محل بودیم، بچه‌های محله سیدلر زنجان، کنار بازار پایین. دو ماهی بود همه می‌رفتند بهداری سپاه، آموزش می‌دیدند. هر روز هم می‌آمدند توی محل، پز درس‌هایی که یاد گرفته بودند می‌دادند: آمپول زدن، زخم بستن و... سعی می‌کردند حرف‌های تخصصی بزنند، انگار دارند پزشکی می‌خوانند. می‌گفتند باید از بهداری شروع کنیم تا مادرها رضایت بدهند ولی من دوست داشتم رزمنده بشوم نه امدادگر.

برعکس بقیه، مشکل من مادرم نبود، پدرم بود. می‌گفت: شما نمی‌دونین جنگ یعنی چی! خودش بازنشسته ارتش بود. می‌گفتم: امدادگر را جلو نمی‌برن باباجان. گوش نمی‌کرد. می‌گفت: 18 سالت که تمام شد. تمام را جوری می‌گفت که یعنی سه، چهار سال بعد. می‌گفت: باید سال تمام شود تا به حساب بیاید.

می‌گفت:‌ تو متولد بهمنی، بهمن به این ور نزدیک‌تره تا اون‌ور. هنوز نمی‌دانم مادر چطور امضایش را برای پای رضایت‌نامه گرفته بود. کارهای مادر با دعا پیش می‌رفت. هر شب صدای نماز شب خواندنش از پستو می‌آمد، صدای گریه‌های بعد از نماز شب. فکر می‌کردم من که بروم جبهه، لابد بلندتر گریه می‌کند. چرا مثل بقیه مانعم نمی‌شد. یک پسر که بیشتر نداشت.

مصطفی و محمدرضا پارچه جلوی اتوبوس را نصب می‌کردند که رویش نوشته بود: امدادگران اعزامی زنجان به جبهه‌های حق علیه باطل. باد، برگ‌های زردشده پاییزی را توی تور دروازه گل کوچک کیر انداخته بود؛ همان دروازه‌ای که پشت دیوار حمام داداشی پنهانش می‌کردیم. مادر دستش را آرام روی شانه چپم گذاشت و آیة‌الکرسی خواند.
از پله‌های اتوبوس که بالا رفتم، صدای صلوات توأم با شادی بچه‌ها بلند شد. بیشتر بچه‌های کلاس روی صندلی اتوبوس نشسته بودند.

فکر کردم معلم ریاضی امروز از کی درس می‌پرسد؟ حسینی، مسئول ریزنقش گروه، با دفتر و دستک رسید: سید تو هم بالاخره کربلایی شد؟ با خجالت سرم را پایین انداختم. گفت: سرت را بالا بگیر مرد! سرم را بالا گرفتم. آرام گفتم: ولی من آموزش ندیدم. نشنید. کاروان بهیاران اعزامی اتوبوس را گذاشته بودند روی سرشان. به پرونده توی دستش نگاهی انداخت و پرسید: 18 سالت که هست؟ ترسیدم بگویم 18 سالم هست ولی چیزی بلد نیستم، بعد برگردد پیش همه بگوید: پس برای چی اومدی پسرجان، مگه خانه خاله است؟ از پنجره بیرون را نگاه کردم. مادرم یک سر و گردن بالاتر از بقیه زنان ایستاده بود.

ادامه مطلب...