تصاویری ناب از لحظه وداع مادر و فرزند با شهیدشان

 جنگ‌ها در طول تاریخ این را کاملا اثبات کرده که یک روز شروع و یک روز هم پایان می‌پذیرد. اما آنچه باقی می‌ماند اثرات آن است که برجامعه تا سالیان سال باقی خواهد ماند. چه بودند پدرانی که حلاوت شنیدن کلمه «بابا» از زبان فرزندانشان. و چه فرزندانی هستند که فرصت حتی لحظه‌ای راه رفتن با پدر را بر دل های خود به یدک می‌کشند.

 خدا گفت: "چشم هایت چه زیباست."

 همان چشم هایی که منتظرند.

 منتظر بابا

 که روزی با آقا بیاید ...

 آنچه پیش روی شماست خاطره‌ای کوتاه از روز تشییع پیکر شهید حسن رضوان خواه به زبان همسرشان است:

 هنوز گریه‌ام نمی‌آمد. شاید هنوز باور نداشتم. شاید صبوری حسن مرا هم صبور بار آورده بود. زن‌ها پچ‌پچ می‌کردند که «یکه خورده.» کمیل را پیراهن مشکی پوشاندم و رفتیم لنگرود. جنازه‌های شهدا را برده بودند وادی آن جا.

... پیکر حسن را گذاشتند توی آمبولانس که بیاورند گل‌سفید. کمیل بغل جنازه ایستاده بود و ماتش برده بود. عکسی که از آن روز دارم، این را خوب نشان می دهد. دستش را گذاشته کنار تابوت و زل زده به دوربین. خودش می گوید آن تک صحنه-مبهم- یادش است.

تصویری از کمیل در کنار پیکر پدرش حسن رضوان‌خواه

بغلش کردم و داخل آمبولانس نشستیم. توی راه زد زیر گریه. نمی‌دانم با آن سنش فهمیده بود که این جنازه‌ی پدرش است یا نه؟ حسن را به رسم تشییع، بردیم خانه‌ی پدری. جای سوزن انداختن نبود. خواهرهای حسن شیون می‌‌کردند. عزیز ناله می‌‌زد. آقاجون انگار از خیلی قبل‌ترها می‌‌دانست، آرام و بی صدا اشک می‌‌ریخت. مردم داخل حیاط را پر کرده بودند. عزاداری می‌کردند؛ جوری که انگار عزیزترین کس‌شان را داده باشند. بعد حسن را روی دست بردند مسجد. همان مسجدی که چهار سال پیش جشن ازدواج‌مان را تویش گرفته بودیم.

حسن را بردند سردخانه. ما هم دنبالش. دوستانش گفتند از پهلو زخمی‌ شده بود، اما همین‌طور به هدایت نیروهایش ادامه داده تا این‌که دوباره چند ترکش به پهلو و قلبش خورده. یک طرف بدنش اصلاً جای سالم نداشت. پر از ترکش بود. گذاشتندش روی سکوی سردخانه. من هم نشستم. یک دفعه به خودم آمدم و دیدم تنها توی سردخانه‌ام. هیچ کس نبود. مانده بودم چه کار کنم. پیکر کفن‌پوش حسن جلویم بود. ترسیدم، اما ناخودآگاه رفتم طرفش. به صورتش دست کشیدم. باهاش حرف زدم:

_ بلند شو کمیلت همین جا بیرون وایساده. زینبت توی بغل برادرته؛ نمی‌خوای ببینیشون؟ تو که زینب رو خیلی دوست داشتی! ...

همسر شهید رضوان خواه در حال نجوا با پیکر همسرش

شاید حسن مثل همیشه داشت شوخی می‌کرد. شاید همین الان یک‌دفعه از خواب پا می‌شد و به رسم شوخ طبعی اش می‌زد زیر خنده، اما هرچه تکانش دادم، هر چه صدایش کردم، جوابی نداد.

از سردخانه که آمدم بیرون، فقط می‌لرزیدم. هنوز گریه‌ام نمی‌آمد. دستانم را جلوی صورتم گرفته بودم. وقتی به صورت حسن دست کشیده بودم، انگار حس عجیبی توی انگشتانم مانده بود. همین‌جور به انگشت‌های قرمزم نگاه می‌کردم: خدایا آیا این خون حسن است؟ این خون مرد من است؟ ناگهان یکی رشته‌ی افکارم را پاره کرد: بیا دست‌هات رو بشور. فریاد زدم: نه ... نه ... می‌‌خوام این رنگ روی دست‌هام بمونه .... این خون باید بمونه. ناگهان بغضم ترکید.

نمی‌خواستم بیرون سردخانه گریه کنم، اما نشد. مثل کودکی بودم که یتیم شده باشد. نساء پیشم بود؛ همسر محمد اصغری‌خواه. دل‌داری‌ام ‌می‌داد. می‌خواست آرامم کند. اما نمی‌توانست. متوجه نبودم. چیزی از حرف‌هایش نمی‌شنیدم. نسا آن روز عکس می‌گرفت. بعداً که عکس‌ها را آورد، دیدم توی سردخانه ازم عکس انداخته. آقاعلی‌اکبر، محمود، محمد و یوسف، کمیل و زینب را بغل کرده بودند و دور پیکر را گرفته بودند. زینب را یکی رفته بود از خانه آورده بود، با همان لباس معمولی و پستانک آویزان. ...

حکایت جالب یک رویا

تقریباً مطمئن شده بودیم که ناصر تو عملیات کربلای 4 شهید شده ولی هیچ خبری از پیکر شهید نبود. من به همراه پسر عموم به سراغ معراج شهدای اهواز و دیگر مراکز استان خوزستان که وظیفه رسیدگی به امور شهدا رو داشتند رفتیم . هر جایی که لازم بود سر زدیم اما اثری از ناصر موسیوند نبود.

اینکه دنبال جنازه برادر کوچکترت باشی خیلی سخته. برادری مانند ناصر با ویژگی های رفتاری جذاب و دوست داشتنی . ما هر دو عضو پایگاه بسیج امام سجاد(ع) شهر بروجرد بودیم و بارها از طرف پایگاه اعزام شده بودیم به جبهه .

پدرم که نمیدونم چطور با این قضیه کنار اومده بود به کمک یکی از آشنایان بیمارستانهای استانهای اطراف رو جستجو می کردند . اضطراب عجیبی همه ی ما رو فرا گرفته بود . فکر ناصر حتا یک لحظه از ذهنم بیرون نمی رفت . احترام به پدر و مادر ، قرآن خواندن های صبح و شب و عشقش به اهل بیت رسول خدا^(ص) و ده ها خصوصیت خوب اخلاقی دیگه که ناصر رو منحصر بفرد می کرد مثل یک کتاب قطور توی ذهنم ورق می خورد .

به فکر این بودم که به تهران مراجعه کنم، شاید یک نشونه ای از ناصر پیدا کنم اما یک تماس تلفنی همه چیز رو تغییر داد . بیمارستان اصفهان در جواب تماس پدرم وجود یک شهید با مشخصات ناصر رو تأیید کرده بود.

اولش تردید داشتیم ولی با دیدن چشمهای روشن ناصر مطمئن شدیم خودشه!. اصابت ترکش به پشت سر باعث تغییر در چهره شده بود ولی اندام ، رنگ پوست و از همه مهمتر رنگ چشم پدرم رو متقاعد کرد که پیکر رو به بروجرد منتقل کنیم.

تشییع و تدفین با شکوهی برای شهید ناصر موسیوند برگزار شد. من قبل از تدفین وصیتنامه ی ناصر رو برای مردم خواندم و پدرم با دستهایی لرزان و چشمانی اشکبار شهیدش رو گذاشت توی قبر.

دو یا سه روز بعد یک شب خواب عجیبی دیدم، اون پیکری که دفن کرده بودیم کنار من دراز کشیده بود و داشت نگاهم میکرد بعد از چند لحظه رو کرد به من و گفت من شهید شما نیستم. این رویا بدجوری افکارم رو تحت تأثیر قرار داد. از یک طرف فکر اینکه ناصر زنده باشه خوشحالم کرده بود و از طرف دیگه نمیدونستم چطور این مسئله رو با اطرافیان مطرح کنم.

هنوز از حال و هوای مراسم بیرون نیامده بودیم که هواپیماهای عراقی شهر رو بمباران کردند. شهر حالت جنگ زده به خودش گرفته بود و بیشتر مردم از شهر خارج شده بودند.

ما هم به منزل یکی از بستگان در حاشیه ی شهر پناه برده بودیم که یک خبر زندگی ما رو تغییر داد . بچه های تعاون به من خبر دادند که پیکر برادرت برگشته . اولش باورم نشد گفتم شاید اشتباهی رخ داده باشه اما با نشونی هایی که برادرهای تعاون دادند دیگه جای تردیدی نبود. نمیدونستم چطور این خبر رو به پدرم بدم.

پدرم حاضر به قبول کردن این خبر نبود ولی بعد از شنیدن حرفهای ما حقیقت را پذیرفت . اوضاع بدجوری به هم ریخته بود . همه ی ما سردرگم شده بودیم و نمی دونستیم چه کاری باید انجام بدیم تا اینکه به پیشنهاد یکی از دوستان قرار شد بریم پیش امام جمعه ی شهر .

امام جمعه بعد از اینکه ماجرای شهید ناصر رو شنید به ما گفت تو این شرایط که شهر در حالت بحرانی قرار داره انتشار این خبر توی روحیه ی مردم تأثیر منفی خواهد داشت لذا شما شبانه پیکر ناصر رو با شهیدی که سابق بر این دفن کردید تعویض کنید.

خیلی سخت بود . من و پدرم و چند نفر از اطرافیان شبانه رفتیم به سمت گلزار شهدا تا یکبار دیگه ناصر رو بسپاریم به خاک . کار حساس بود و باید با احتیاط کامل عمل می کردیم به همین دلیل زنها رو با خودمون نبرده بودیم . اوج اضطراب وقتی بود که سنگ های لحد رو برداشتیم ... همه مات و مبهوت به قبر خیره شده بودیم . بعد چندین روز که از تدفین گذشته بود پیکر شهید هیچ تغییری نکرده بود . انگار تازه کفن شده بود .

شهید ناصر با غربت خاصی در دل شب به خاک سپرده شد . حتا عکس هایی هم که برادرهای بنیاد شهید گرفتند سوخت تا هیچ اثری بجا نمونده باشه . چند روز بعد همرزم های ناصر برای عرض تسلیت آمدند منزل ما . یکی از دوستان شهید رو کرد به من و گفت: ناصر همیشه آرزو داشت مثل حضرت زهرا^(س) غریبانه و تو دل شب دفن بشه ... اونجا بود که فهمیدم راز این همه ماجرا چی بوده...

شهید ناصر موسیوند